Przekroczenia dopuszczalnych rocznych stężeń pyłu zawieszonego wykazano w odniesieniu do pomiarów ciągłych metodą radiometryczną wykonywanych na automatycznych stacjach pomiarowych WIOŚ w Kielcach przy ul. Zakładowej i w Chęcinach przy ul. Białego Zagłębia, które mierzą pył zawieszony ogółem. Jak już wspomniano, do końca 1997r. brak było zróżnicowanej normy dla pyłu zawieszonego w zależności od metod pomiarowych wykorzystywanych w praktyce. Unormowanie prawne z 1998 r. pozwala odnieść ten rodzaj zanieczyszczenia do odrębnego poziomu dopuszczalnego określonego dla pyłu zawieszonego ogółem na poziomie 75 ug/m3 dla stężeń średnich rocznych (Da). Gdyby więc porównać dane pomiarowe z 1997 roku z automatycznych pomiarów w Kielcach i Chęcinach do norm wprowadzonych w 1998 r. stężenia średnioroczne pyłu nie byłyby w tych przypadkach wykazane, gdyż osiągnęłyby: nie 102 % normy dopuszczalnej w Kielcach przy ul. Zakładowej lecz 68 %, a w odniesieniu do stacji w Chęcinach nie 112 % normy dopuszczalnej lecz 75 % normy.
Obserwując zmiany stężeń średnich rocznych
pyłu zawieszonego na przestrzeni ostatnich kilku lat zauważa się
tendencję nieznacznego wzrostu
tych stężeń na większości stanowisk pomiarowych. Zmienność stężeń średnich
rocznych pyłu zawieszonego w latach 1990-1997 wykazano prezentując dane
zawarte w tabeli.
Tabela 8 Na stanowiskach pomiarowych, które obsługiwane są przez Wojewódzką Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w Kielcach średnie roczne stężenia pyłu zawieszonego mierzonego metodą reflektometryczną w roku 1997 kształtują się w granicach od 29 % do 55 % normy dopuszczalnej na obszarach nie objętych szczególną ochroną oraz 34 % - 38 % normy na obszarach specjalnie chronionych tj. w strefach ochrony uzdrowiskowej. Norma do której należałoby odnosić wyniki WSSE nie uległa zmianie i w związku z tym różnice w interpretacji wyników w odniesieniu do nowych norm średniorocznych nie występują.