Stężenia głównych zanieczyszczeń powietrza charakteryzują się wyraźną zmiennością w ciągu roku, związaną z panującymi w naszym kraju warunkami klimatycznymi. 

   W okresie zimowym, zwłaszcza w najchłodniejszych miesiącach roku następuje bardzo wyraźny wzrost stężeń dwutlenku siarki i pyłu oznaczanego reflektometrycznie. Wtedy też rejestruje się najwięcej przypadków maksymalnych stężeń zanieczyszczeń, a niekiedy i przekroczeń dopuszczalnych stężeń 24-godzinnych. 

   W roku 1997 przeciętne stężenia SO₂ uzyskane z uśrednienia wyników pomiarów ze wszystkich stanowisk były w zimnym półroczu ponad 5-krotnie wyższe niż w ciepłym, a pyłu (z pomiarów reflektometrycznych) prawie 3 razy wyższe niż w sezonie letnim. Tak znaczne zwiększenie wielkości stężeń w sezonie grzewczym w rejonach miejskich (skąd pochodzą pomiary) świadczy o pilnej potrzebie wzmożenia podejmowanych już działań na rzecz ograniczenia emisji z procesów spalania paliw, szczególnie z uciążliwych źródeł sektora komunalno-bytowego. 

   Stężenia dwutlenku azotu wykazują mniejsze zróżnicowanie w okresie roku. Wynika stąd, że na emisję NO₂ związaną ze spalaniem paliw dla celów grzewczych nakłada się znaczący udział innych źródeł. Należą do nich źródła mobilne. 

  Tabela 11